# ładna # pogoda

Osobiście nóż mi się w kieszeni otwiera, gdy słyszę zdanie: "o, jaka ładna pogoda, chodźmy robić zdjęcia". Albo nie daj Boże, gdy ktoś uważa, że zdjęcie jest "ładne" bo o kurcze, jak słońce świeci i kwiatki kwitną.

Zacznę może od tego, że dla mnie nie ma czegoś takiego jak "ładne" zdjęcie. Wolę określać fotografie mianem "dobrych", albo "słabych". A to dlatego, że wydaje mi się, że dla większości ładne zdjęcie to po prostu fotografia czegoś ładnego. M.in ładnej pogody. I na tym chciałam się dziś skupić. Dziecko w liściu sałaty dla niektórych jest urocze, ale nie znaczy to, że każde zdjęcie takowego dziecka będzie dobre.

Zwyczajnie drażni mnie podejście, że zdjęcia wyjdą dobrze, bo jest ładna pogoda. Jakby to była nie wiadomo jak wielka gwarancja. Otóż zawiodę was: nie ma recepty na udaną fotografię. Nie ma i koniec. Jeśli naciskasz spust migawki tylko po to, bo ładnie świeci słońce, ale nie czujesz w środku kompletnie nic na widok fotografowanego krajobrazu/obiektu/człowieka, to możesz mi wierzyć, że fotografia nie będzie udana. Już pomijam fakt, że fotografowanie w pełnym słońcu w ogóle jest skazywaniem swoich prac na porażkę, bo bez odpowiedniej wiedzy na temat fotografowania w takich warunkach nic dobrego nam nie wyjdzie tylko jeden, wielki, przepalony kwadrat/prostokąt.

Czemu nie wyjdziesz z aparatem na deszcz i nie uchwycisz mokrej, soczystej zieleni? Dlaczego nie pokażesz piękna nadchodzącej burzy? Skąd te uprzedzenia do mgły? W każdych warunkach można dojrzeć temat do zdjęć i odpowiednio je wykorzystać. To sztuka obserwacji, wyciągania tego, co najcenniejsze z chwili, w której obecnie żyjemy. Sama uwielbiam mroczne klimaty, mgliste krajobrazy i deszczowe popołudnia. Dźwięk kropel uderzających o okna, szum wiatru, powiew nadchodzącej zimy - to wszystko elementy tworzące klimat sprzyjający tworzeniu, wyobrażeniom. Wtedy najczęściej łapię za aparat i idę fotografować. A potem zabawa z postprodukcją, która niejednokrotnie pochłania mnie na długie godziny (tak, przerabiam czasem swoje zdjęcia - nie boję się do tego przyznać, ale o tym napiszę kiedy indziej)