To, że spędzałam tyle czasu przed takim małym ekranikiem dosłownie mną wstrząsnęło, jednak na tym się nie skończyło. Nie wiem, skąd na mnie tyle olśnienia spłynęło, ale czymkolwiek jesteś siło, która to uczyniła - dziękuję. Jak tak sobie to wyobrażam, to mogę to porównać do tego takiego pstryknięcia palcami, kiedy chcemy, żeby ktoś wybudził się z transu. Dokładnie to takie coś. W ślad za jednym olśnieniem przyszło drugie. Coś w stylu: "A teraz, skoro już zdałaś sobie sprawę z tego, jak dużo życia utopiłaś na facebooku i instagramie spójrz, jak wiele jego dotychczasowych elementów, tak zwane tu i teraz, jest nasiąknięte treściami, które bezmyślnie przyswajałaś". Rozejrzałam się dookoła i nagle zdałam sobie sprawę, że w sumie, to faktycznie. Chłonęłam z wirtualnego świata wszystko: jak ktoś coś polecił, to uznawałam, że ja też muszę to mieć. Bez zastanowienie potrafiłam wywalić kasę na kosmetyki, których absolutnie nie potrzebowałam tylko dlatego, że jakaś influencerka powiedziała, że to jest dobre (mimo iż kurwa wiemy, jak to działa). Chciałam wyglądać jak te wszystkie dziewczyny z instagrama, mieć symetrycznie poukładane śniadanie na talerzu i toaletkę zawaloną tylko markowymi, "górnopółkowymi" kosmetykami. Koniecznie musiałam mieć wszystkie nowości rynkowe, bo przecież... no kurde. No po co?
Zawsze uważałam się za inteligentną osobę, która wie, jak działa współczesny świat. Myślałam, że zdaję sobie sprawę z tego, jak działają reklamy i jaki wpływ maja na nasze życie niektóre treści. Od dawna nie oglądam telewizji, nie słucham radia, bo zwyczajnie rzygać mi się chciało od ilości reklam i tego, że każdy wmawiał mi, co mam jeść, co pić, co oglądać. A tu proszę... Jedna, wielka, hipokryzja. I teraz powiedzcie mi, jak mam znać swoją tożsamość i mieć świadomość tego, kim jestem, skoro brnę jak owieczka w to wszystko bez żadnego filtrowania tego, co oglądam?
Ulegałam wszelkim trendom, chciałam być trendy tak bardzo, że zatraciłam własną osobowość. I teraz z całej tej sterty śmieci, tandety i hipokryzji muszę zacząć walczyć o to, by znaleźć to, co autentyczne i na prawdę moje. Stałam się bardziej świadoma. Mam przynajmniej taką nadzieję. Trendy były, są i będą. Co chwila wychodzi nowa paleta, nowa kolekcja ubrań, co chwilę co innego jest modne, a my co? Pędzimy za tym na oślep, bo przeciez trzeba się wpasować. Nie daj Boże ktoś jeszcze pozna naszą osobowość. Bo chyba stąd się to bierze - łatwiej udawać kogoś, kim się nie jest, niż starać się siebie poznać. To wymaga wiele wysiłku, by umieć wyodrębnić z tego bajzlu to, co nasze, prawdziwe. Niektórym się nie chce. Mi na przykład na prawdę się nie chciało. Uważałam, że przecież taka jestem. Jeszcze raz, dziękuję Ci, olśnieniu.
