Wszystko o co walczyłam przez kilka ostatnich lat mojego życia wyślizguje mi się z rąk. Nie mogę powiedzieć, że nagle. Nie, nie. Jednak pod wpływem zbiegu okoliczności odważyłam się powiedzieć kilka słów więcej, niż zwykle. Czułam, że tego nie przeżyję psychicznie, a sekundę po ich wypuszczeniu poczułam spokój, by chwilę później upaść na zimną podłogę z niemocy. Skrajne skraje emocji tłumionych przez miesiące, a może i lata ścięły mnie z nóg tak bardzo dosłownie. 

W biegu codzienności wciąż mam chwile, kiedy łzy niespodziewanie napłyną do oczu a warga zadrży ze wzruszenia i to nie z powodu czytanej w tym momencie książki Hrabala, którego powolutku uczę się uwielbiać. Ułamki sekund dyktowane poczuciem straty, końca. Najbliższe dni napawają mnie niepokojem w ciągu dalszym, ale staram się zachować otwarty umysł. Zauważyłam dziwne zbiegi okoliczności od momentu, gdy znów w miarę regularnie zaczęłam płakać pod krzyżem, mimo swojego agnostycyzmu.

To tak w dużym skrócie. Poza tym znalazłam swoją zaginioną koszulkę, za którą regularnie tęskniłam. Umówiłam się na spotkanie z dawno nieodwiedzaną kuzynką, która towarzyszyła mi niemal całe moje dzieciństwo i u której odwiedziny zawsze były plastrem na serduszko. Czuję, że te nadchodzące również takim będą. Dzieje się dziwnie przykro-gorzko-słodka-mieszana magia. Jeszcze nie wiem dokąd mnie to zaprowadzi, ale wyciągam rękę, zamykam oczy i daję się ponieść tej zawrotności życia.

PS: wydaje mi się, że moje pisanie sprawia mi więcej radości, kiedy najmniej się nad nim zastanawiam. Myśli niech płyną naturalnie. To ma być moje wnętrze, a skoro jestem chaosem, niech i będą one chaotyczne w swym wydźwięku.

Plastelina

Dźwięk zwiastujący koniec mycia zmywarki rozległ się po pustym mieszkaniu. Tykanie zegarów słyszę też wyraźnie, jak nigdy. Zasiadam, by napisać kilka słów, które mi ciążą. W tej ciszy przerywanej domowym rozgardiaszem, który jak na tę porę (19:43) zaskakuje. Nie mam już siły opróżniać zmywarki. Zrobi to brat, który od miesiąca siedzi w domu przez lockdown branży hotelarskiej. Ja pracuję. Jeszcze.

Przez moją głowę non stop przechodzi fala refleksji różnej maści. Jest tyle możliwości. Złych/dobrych decyzji do podjęcia. Słów/zdań do wypowiedzenia, które formują naszą przyszłość niczym ciepłą plastelinę. Zawsze byłam kiepska z form przestrzennych. Nie lubiłam tych przedmiotów na studiach, dlatego zrezygnowałam. Z kierunku "życie" rezygnować nie chcę, dlatego staram się ukręcić coś z tej przeźroczystej plasteliny na bierząco. Czasem z lepszym, czasem gorszym skutkiem. Moje dłonie jednak są zimne. Nie czuję ruchu palców przez co mam wrażenie, jakoby moja plastelinowa rzeźba była coraz bardziej pokraczna. Z każdym kolejnym ruchem forma odgniata się i odgniata, choć czasem ta brzydota jest konieczna, by wydobyć z niej coś ostatecznie pięknego. Nie poddaję się więc i próbuję... próbuję.

Chciałabym ulepić dłonie. Słoneczną łąkę. Spódniczkę i macerowane zioła pite na kocu w cieniu drzew. Śpiew ptaków. Wiatr we włosach i miłosne szepty niesione wiatrem na miasto. 

Znalazłam dziś na jednej z półek jaśminowe perfumy. Pokochałam je. To będzie zapach tego roku. Jest to dla mnie tymbardziej zaskakujące odkrycie, ponieważ nie mam w zwyczaju używania perfum. Zwykle bywają drażniące, odpychające, duszące, gdy ktoś nieumiejętnie ich używa (czyt. wylewa na siebie pół flakoniku). Są to tanie perfumy, nic nadzywczajnego, a jednak ten zapach ma w sobie coś delikatnego i dziewczęcego. Będę nosić z uśmiechem na ustach. Przyjemnie wymieszał się z aromatem świeżo zmielonych ziaren kawy. To taka mała rzecz, a sprawiła tyle radości. 

Przyjemne odkrycie Nowego Roku. Kolejnym przyjemnym odkryciem, choć to nie koniecznie nowość w moim życiu, to jednak spacer z aparatem i koniecznie będę chciała gospodarować jak najwięcej czasu na tę formę aktywności. 

 Coraz poważniej rodzi się także we mnie chęć pisania. Coś kiedyś odebrało mi ją na długo. Pamiętam starego bloga i mimo, iż minęło już tyle lat, to dalej żałuję, że go usunęłam. Pojawił się we mnie nawet dziwny rodzaj tęsknoty za nim. Za pisaniem. Cały czas w mej głowie jest tak wielki chaos, który nie pozwala uporządkować niczego, zwłaszcza słów. Być może dlatego stałam się w nich tak oszczędna. Z pewnością będę podejmować próby poukładania wszystkiego, co jawi się bałaganem...